Sean Keel is een bijna zestigjarige universiteitprofessor aan de universiteit van Texas waar hij in Austin onderzoek verricht en onderricht in de wiskundewetenschappen. In zijn carrière heeft hij ook al een roman geschreven naast een serie kortverhalen en gedichten. Muzikaal was hij ook actief als lid van de folk- en jazzmuziek spelende formatie ‘Bill The Pony’ en hij bracht een folk & countryalbum uit in eigen beheer.

Toch mogen we zijn net uitgebrachte album “A Dry Scary Blue” definiëren als zijn officiële debuutplaat als soloartiest. Een vriend uit de muziekwereld adviseerde Sean Keel om voor zijn album de steun en de hulp te zoeken bij professionals in de muziek. Zo kwam hij uiteindelijk terecht bij het onafhankelijke platenlabel ‘Icons Creating Evil Art’ dat opereert vanuit Stockholm in Zweden en dat hun vertrouwen in zijn liedjes en in zijn specifieke zangkwaliteiten had uitgesproken.

Voor “A Dry Scary Blue” werden tien van zijn songs opgenomen met de van zijn eerdere werk met Emmylou Harris, Willie Nelson en Waylon Jennings gekende Gabriel Rhodes als producer. Het zijn levensechte verhalen over de belevenissen tijdens Sean Keel’s jeugdjaren in Minnesota waar hij opgroeide en over zijn tot op heden zeer aangename leven in Texas. De muzikale arrangementen bij deze liedjes zijn zeer sober en schaars gehouden waardoor zijn hese wat rokerig klinkende stem prominent aanwezig is en overheerst in de nummers.

We laten u op de video’s graag meegenieten van twee nummers uit deze plaat met eerst de song “Near That Far” en daarna een audiovideo van de albumopeningstrack “Corn Palace”. Van een universiteitsprofessor mogen we al eens wat meer complexe songteksten verwachten en dat krijgen we dan ook aangeboden in de twee songs op de video’s en in nummers als “Hill Of Three Oaks”, “Blessed Assurance”, “His Mouth So Red” en in de door folkzangeres Nora Predey uit Austin, Texas gezongen albumafsluiter “I Hate The West”.

Maar ook zijn sublieme keuze voor simpele en alledaagse bewoordingen om zijn gevoelens te uiten worden hier gehoord in de verhalende folksongs “The Flower”, “Backwards”, “Cool Old Men” en “Two Coins”. U zult lang moeten zoeken om een gelijkaardige stem als die van Sean Keel te vinden en misschien zult u daar zelfs nooit kunnen in slagen. Dat maakt dit album “A Dry Scary Blue” zo uniek en dit werkstuk kan dan ook warm door ons ter beluistering worden aanbevolen.

(valsam)